ściągi?

yyy....

Mają być 3 pytania problemowe i 3 szczegółowe.
Na wykładzie ostatnim powiedział jakie mogą być przykładowe pytania, mianowicie:
1. Powstanie i działalność Ligi Narodów, Układu Warszawskiego, KBWE, Ligi Państw Arabskich(kiedy powstały jaka struktura, etc.)
2. Z jaką działalnością instytucji bezpieczeństwa międzynarodowego łączysz, np. Misje ONZ ?
3. Wyjaśnij krótko znaczenie Schengen lub tezy.
4. Wymień najważniejsze struktury NATO.
5. Liga Narodów(geneza, trochę tylko dat, struktura organizacyjna- Zgromadzenia, Rady, osiągnięcia, potknięcia)
6. ONZ dyskusje od 42' <- może być szczegółowe- Jakie są najważniejsze funkcje Rady Bezpieczeństwa?
7. Najważniejsze funkcje bezpieczeństwa trzeba znać do wszystkich omawianych.
8. NATO, UW w zimnej wojnie, instytucje, cele i interesy. Jak się zmieniło NATO po upadku bloku wschodniego?
9. NATO - jakie są nowe cele, strategie? Minął rok i nie ma nowej strategii- dlaczego ?
10. LPA 45' dlaczego nieskuteczna? Chodzi tu o to że kraje arabskie są skłucone wobec Izraela

czyli praktycznie wszystko?

Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez kaRolka dnia Pon 21:39, 14 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz

i to lubie... niczego nie można ominąć! wszystko jest ważne! Very Happy

Post został pochwalony 0 razy

Eeee... nie no bez jaj.... jak ja samych pytań nie rozumiem... Razz

hehe
Masakra jakaś... Hrm

Post został pochwalony 0 razy

moze by sie chcialo to komuś opracować? ja już nie wiem jak sie za to zabrać, próbowałem od tyłu i do góry nogami ale dalej jest tego w ch&$%^$j i jeszcze trochę Hrm

Post został pochwalony 0 razy

LIGA NARODÓW

Początków inspiracji utworzenia LN należy szukać w następujących przesłankach i źródłach:
a) nasilenie się działalności pacyfistycznej podczas pierwszej wojny światowej, głównie w USA, które później zaktywizowały się także w Europie Zachodniej (Szwajcaria, Wielka Brytania, Francja i inne kraje);
b) decydująca rola prezydenta T.Wilsona i jego otoczenia po przystąpieniu USA do wojny (w 1917 r. po stronie Ententy), który w orędziu z 8 stycznia 1918 r.( 14 punktów) zarysował spójną koncepcję „zrzeszenia narodów”
(formalnie Pakt LN przygotował lord Philimore);
8 stycznia 1918 roku - orędzie prezydenta USA T.W. Wilsona do Kongresu
Wśród słynnych „14 punktów” ostatni brzmi:
„Winno być utworzone powszechne zrzeszenie narodów na podstawie uroczystych umów celem dania wszystkim państwom, wielkim i małym, wzajemnych gwarancji niezawisłości politycznej i całości terytorialnej”.
c) przywódcy Francji i Wielkiej Brytanii (WB) zaakceptowali ogólne zasady Wilsona, ale nie zrezygnowali z polityki przewagi, surowego ukarania Niemiec oraz zachowania „koncertu mocarstw”
( Francja, WB i USA);
d) ofensywa pokojowa Wilsona miała także na uwadze propagandę bolszewicką w Rosji po rewolucji październikowej 1917 r., która z jednej strony głosiła konieczność „zawarcia pokoju bez aneksji i kontrybucji”, a z drugiej realizowała koncepcję „rewolucji światowej”, zyskując szereg zwolenników w całej Europie (por. wydarzenia z wojną polsko-bolszewicką 1920 r.),
e) Wilson do początku 1919 r. stał podczas konferencji pokojowej w Wersalu na czele Komisji ds. LN i przeforsował do Statutu LN wszystkie ważniejsze postulaty amerykańskie . Podpisanie Paktu LN nastąpiło 28 czerwca 1919 r. (łącznie z Traktatem Pokojowym z Niemcami, będąc jego częścią składową, wszedł w życie 10 stycznia 1920 r.).
USA nie przystąpiły do LN, ze względu na przejście w 1920 r. do polityki izolacji, co poważnie ograniczyło skuteczność jej działania.
Paryż 28 czerwca 1919 r. utworzenie Ligi Narodów na paryskiej konferencji pokojowej
 podpisanie Paktu Ligi Narodów, który stał się integralną częścią Traktatu
Wersalskiego, a wszedł w życie 10 stycznia 1920 r.

Pakt LN składał się z preambuły i 26 artykułów.
Ogólne cele zawarte zostały w preambule i postulowały utrzymanie pokoju poprzez
przestrzeganie przez wszystkie państwa członkowskie następujących zasad:
 utrzymywanie jawnych stosunków międzynarodowych,
 skrupulatne szanowanie zobowiązań traktatowych,
 nieuciekanie się do wojny, jako instrumentu rozwiązywania konfliktów.
Zasady powyższe tworzyły istotę tzw. systemu wersalsko-waszyngtońskiego po I-szej wojnie światowej, mimo iż USA nie przystąpiły do Paktu LN.

Członkowie
Stan członków LN ulegał zmianie
 1919 – członkami pierwotnymi były 42 państwa, w tym Polska,
 1935 - 60,
 1946 - 35,
 siedzibą głównych organów była Genewa
 (o siedzibę zabiegały również: Bruksela i Haga).
 Przyczyny zmian stanu liczebnego były różne i wiązały się głównie z opuszczaniem LN przez agresorów (Niemcy-1933, Włochy-1937, Japonia-1932).
 Jedno wykluczenie ZSRR w 1940 r. (za agresję na Finlandię 1939/1940).

Struktura instytucjonalna
 Zgromadzenie (zrzeszające wszystkich członków)
 Rada Ligi Narodów (najważniejszy organ bezpieczeństwa)
Sekretariat z Sekretarzem Generalnym (organ wykonawczy)
 Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej (Haga)- konsekwencja przyjęcia konwencji haskich 1899-1907
 Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP)

Zgromadzenie
 Każde państwo członkowskie Ligi Narodów posiadało 1 głos oraz mogło być reprezentowane przez maksymalnie 3 delegatów.
 Posiedzenia odbywać się miały raz do roku, choć mogły być zwoływane częściej.
 Kompetencje organu w Pakcie Ligi Narodów nie zostały ściśle sprecyzowane. Miało ono rozpatrywać wszystkie sprawy z zakresu działań organizacji lub dotyczące światowego pokoju.
Do najważniejszych uprawnień Zgromadzenia należały:
 przyjęcia nowych członków, wybór stałych i niestałych członków Rady
 akceptacja nominacji sekretarza generalnego
 rozważanie sporów przedłożonych przez Radę
 zapraszanie członków Ligi do ponownego zbadania obowiązujących ich traktatów
 głosowanie nad poprawkami do Paktu i statutu Stałego Trybunału Sprawiedliwości Międzynarodowej (STSM)
 zgłaszanie do STSM wniosków o opinie doradcze

1. OSIĄGNIĘCIA:
 Przyjęcie przez Zgromadzenie „Protokołu genewskiego w sprawie pokojowego
rozstrzygania sporów międzynarodowych”(2 października 1924 r.), uznającego „wojnę napastniczą” za przestępstwo sprzeczne z prawem międzynarodowym. Nie wszedł on w życie ze względu na sprzeciw WB. Został przejęty przez tzw. pakt przeciwwojenny Brianda-Kelloga z
1928 r., podlegając dalszej ewolucji po 1945 r.

 Podjęcie próby doprowadzenia do konferencji rozbrojeniowej 1932-1937,
która nie potrafiła jednak wypracować skutecznych zasad kontroli, co pozbawiło ją szans na sukces.
 Włożenie dużo wysiłku w system kontroli przestrzegania praw mniejszości narodowych
co jednak prowadziło do licznych kontrowersji i nie wzbudzało zachwytu różnych państw, w tym także Polski w odniesieniu do skarg mniejszości niemieckiej. Stworzenie w Genewie możliwości przeprowadzania konsultacji i rozwiązywania różnych zadrażnień oraz sporów, co osłabiło przejściowo, zwłaszcza w ciągu lat 20-tych, napięcia i konflikty w Europie,
 Podjęcie próby osłabienia wynaturzeń kolonializmu przez stworzenie systemu mandatowego.
2. SŁABOŚCI
 skomplikowany system postępowania LN w razie konfliktów (długi okres potrzebny na stwierdzenie powstania konfliktu i winy stron, powolne wdrożenie struktur i metod arbitrażowo-rozjemczych, konieczność jednomyślnego przyjęcia sprawozdania na temat podjęcia sankcji, co praktycznie je uniemożliwiało, wykluczając praktycznie podjęcie kroków zbrojnych przeciwko agresorowi),
 LN nie mogła zatem w praktyce wykluczyć wojny, a jedynie odroczyć na 10-miesięcy

 Brak możliwości przyjęcia sankcji ekonomicznych ze względu na fakt,
iż traktowano gospodarkę traktowano jako element atrybutów wewnętrznych państw,
 Brak superarbitra spoza Europy, którym w praktyce mogły zostać tylko USA,
 Dominacja państw silniejszych nad pozostałymi członkami LN.

UKŁAD WARSZAWSKI

Układ Warszawski – Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, podpisany 14 maja 1955 roku przez Albanię, Bułgarię, Czechosłowację (CSRS), NRD, Polskę, Rumunię, Węgry i ZSRR w Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie. Wszedł w życie 4 czerwca 1955 r. i miał obowiązywać 20 lat przy czym termin miał być automatycznie przedłużany na kolejne 10 lat dla wszystkich państw członkowskich, które na rok przed terminem wygaśnięcia nie wypowiedziały go. Albania zawiesiła współpracę w 1962 r., a w 1968 r. wystąpiła z Paktu.
Układ był traktowany jako sojusz obronny; był odpowiedzią na utworzenie sojuszy militarnych przez państwa zachodnie (m.in. NATO). Bezpośrednim impulsem było podpisanie układów paryskich, na mocy których RFN weszła do NATO.

Struktura Układu Warszawskiego:
Najwyższym organem był Doradczy Komitet Polityczny, w skład którego wchodzili przedstawiciele państw członkowskich, z reguły pierwsi sekretarze partii komunistycznych, ministrowie spraw zagranicznych lub obrony. Każde państwo posiadało jeden głos, wszystkie decyzje podejmowane były jednomyślnie. Komitet decydował o wszystkich najważniejszych problemach powstających przy realizacji zadań Układu. Mógł powoływać inne organy pomocnicze. Realizacją postanowień Doradczego Komitetu Politycznego zajmował się organ wykonawczy Układu – Zjednoczone Dowództwo Sił Zbrojnych. W jego skład wchodzili Naczelny Dowódca Zjednoczonych Sił Zbrojnych i jego zastępcy (ministrowie i wice-ministrowie państw członkowskich) oraz Sztab Zjednoczonych Sił Zbrojnych. Naczelny Dowódca był mianowany przez wszystkie państwa członkowskie, w praktyce był to zawsze Rosjanin.

Najważniejsze wydarzenia:
1956 r.- wojska radzieckie skierowano do tłumienia powstania na Węgrzech
1968 r.- Czechosłowacja 21.08- czołgi radzieckie i oddziały wojsk NRD, Węgier, Bułgarii i Polski weszły do Czechosłowacji, bo zgodnie z doktryną Breżniewa nie było możliwości opuszczenia obozu socjalistycznego przez jakiekolwiek państwo.
Koniec ’80: zmiany
Szczyt w Budapeszcie; 1989 r. zdecydowano odejściu od doktryny Breżniewa. Po przemianach w latach 1989-1990 państwa członkowskie postanowiły, że stacjonujące w krajach UW wojska radzieckie powinny opuścić terytorium tych państw.
25.02.91- Budapeszt, podpisano umowę o zaprzestaniu współpracy wojskowej w ramach UW a 1.07.91 w Pradze rozwiązano struktury polityczne. Oznaczało to ostateczną likwidację UW.
Scenariusz II WŚ w dokumentach UW terytoria państw zaangażowanych państw najbardziej ucierpiałaby Polska, 43 polskie miasta zrównane z ziemią po ataku atomowym NATO 2 mln Polaków by zginęło.

KBWE/OBWE

 Porozumienia odprężeniowe USA-ZSRR i RFN z krajami bloku wschodniego oraz inne dodatkowe czynniki przyczyniły się do poprawy klimatu politycznego oraz podjęcia 1969/70 przez rząd Finlandii działań i konsultacji, zmierzających do zwołania ogólnoeuropejskiej konferencji bezpieczeństwa.
 Finlandia oferowała także gotowość do przejęcia na siebie funkcji gospodarza powyższej konferencji. Konsultacje przeciągnęły się do połowy lat 70., przebiegając równolegle do zasygnalizowanego już wyżej procesu normalizacji stosunków RFN z krajami bloku wschodniego w latach 1970–1973.
 Ważnym elementem powyższych konsultacji było w 1973 r. podjęcie między NATO a UW w Wiedniu rokowań rozbrojeniowych na temat redukcji zbrojeń i sił zbrojnych w Europie, które trwały z przerwami do 1989 r. Inicjatywy powyższe przyczyniły się do znacznej poprawy atmosfery politycznej oraz stosunków wzajemnych między państwami NATO i UW, pozwalając także na przyspieszenie przygotowań oraz zwołanie ogólnoeuropejskiej konferencji bezpieczeństwa
 Etap prac przygotowawczych do powyższej konferencji na szczeblu ambasadorów i przedstawicieli ministrów spraw zagranicznych z udziałem wszystkich 33 państw europejskich (bez pozostającej w samoizolacji Albanii) oraz USA i Kanady zakończono w połowie 1973 r., w trakcie uzgodniono ogólne kwestie proceduralne i merytoryczne. Natomiast sama konferencja przebiegała w trzech etapach:
 pierwszy: spotkania ministrów spraw zagranicznych – Helsinki 3 do 7 lipca 1973 r.,
 drugi: rokowania na szczeblu ekspertów – Genewa 18 września 1973 r. do 21 lipca 1975 r.,
 trzeci: spotkanie szefów państw i rządów – Helsinki 30 lipca do 1 sierpnia 1975 r.
 ad 2)
 Efektem powyższych prac i spotkań było uzgodnienie wielu kwestii szczegółowych oraz przyjęcie nazwy - KBWE, jak również uzgodnienie wspólnego dokumentu o nazwie Akt Końcowy KBWE. Podpisany 1 sierpnia 1975 r.

 Proces KBWE przebiegał w niekorzystnych warunkach międzynarodowych, ponieważ po euforii odprężenia w pierwszej połowie lat 70. doszło do wzrostu rywalizacji wschód–zachód, w tym głownie między USA a ZSRR na tle różnic interesów oraz forsowania przez Moskwę wyścigu zbrojeń, co przyczyniło się w latach 1980–1985 do wzrostu napięcia międzynarodowego.
 Mimo to dzięki KBWE dialog odprężeniowy wschód–zachód nie został całkowicie zerwany i nie nastąpił powrót do zimnej wojny Już na pierwszym spotkaniu przeglądowym w Belgradzie (4 października 1977 r. do 9 marca 1978 r.) doszło do kontrowersji między Wschodem a Zachodem, a zwłaszcza USA i ZSRR wokół przestrzegania praw człowieka i jego praktycznej wykładni w krajach bloku wschodniego.
 Destrukcyjna postawa Malty, wysuwającej szczegółowe żądania w odniesieniu do bezpieczeństwa w rejonie Morza Śródziemnego oraz odmawiającej podpisania komunikatu końcowego, groziła załamaniem się całego procesu KBWE.
 W rezultacie ograniczono się jedynie do krótkiego komunikatu końcowego, którego najistotniejszym elementem było postanowienie o kontynuacji procesu KBWE.
 Ponadto przed kolejnym spotkaniem przeglądowym w Madrycie doszło do dyskusji w gronie ekspertów na następujące tematy: pokojowe uregulowanie sporów (Montreux 1978 r.), współpraca w rejonie Morza Śródziemnego (La Valetta 1979 r.), forum naukowe (Hamburg 1980 r.). Dyskusje powyższe były pomocne w późniejszym wypracowaniu wspólnych stanowisk na konferencjach przeglądowych
 W szczególnie niekorzystnych warunkach międzynarodowych odbyło się drugie spotkanie przeglądowe KBWE w Madrycie 11 listopada 1980 r. do 9 września 1983 r.
 Nastąpiło ono bowiem po interwencji ZSRR w Afganistanie w 1979 r. oraz po zaostrzeniu sytuacji wewnętrznej w Polsce, a zwłaszcza po wprowadzeniu tam 13 grudnia 1981 r. stanu wojennego, na które USA oraz inne państwa zachodnie odpowiedziały sankcjami gospodarczymi przeciwko Polsce i ZSRR. Przypadło ono także na okres wzmożenia wyścigu zbrojeń przez ZSRR, na co USA odpowiedziały zainstalowaniem od 1983 r. na terenie Europy Zachodniej eurostrategicznej broni nuklearnej średniego zasięgu. Zasygnalizowane wyżej wydarzenia o mało nie doprowadziły do przerwania procesu KBWE.
 W rezultacie różnych rozmów zakulisowych doszło jednak do podpisania dokumentu końcowego, którego najistotniejszymi elementami były:
• wyrażenie zgody na poszerzenie procesu KBWE o sferę wojskową i zapowiedź zwołania do Sztokholmu specjalnej konferencji w sprawie środków budowy zaufania i bezpieczeństwa i rozbrojenia w Europie (KVAE), która odbyła się w latach 1984–1986,
• ponadto zobowiązano się do współpracy w dziedzinie nauki i techniki, kultury, wymiany informacji, ochrony środowiska naturalnego, akcji łączenia rodzin itp.
 ad 4)
 Następstwem uchwał konferencji przeglądowej w Madrycie było podjęcie dyskusji na spotkaniach roboczych w gronie polityków, dyplomatów, ekspertów i twórców w kolejnych latach wokół następujących problemów szczegółowych: pokojowe uregulowanie sporów (Ateny 1984 r.), współpraca w rejonie Morza Śródziemnego (Wenecja 1984 r.), prawa człowieka (Ottawa 1985 r.), kontakty między ludźmi (Berno 1986 r.).
 Przyczyniły się one, podobnie jak wspomniane wyżej spotkanie KVAE, do zbliżenia stanowisk w wielu dziedzinach. Istotne znaczenie miały w II połowie lat 80. przygotowania i przebieg kolejnej konferencji przeglądowej KBWE w Wiedniu 1986-1989

Cele OBWE
 Opracowanie modelu wspólnego i kompleksowego bezpieczeństwa Europy w XXI wieku
 Wczesne ostrzegania, zapobieganie konfliktom i rozwiązywanie konfliktów na swoim obszarze
 2-3 XII Lizbona Deklaracja o Wspólnym i Kompleksowym Modelu Bezpieczeństwa dla Europy XXI w. m.in. Zawierała katalog zasad i zadań OBWE:
 Przestrzeganie zasady kooperatywnego systemu bezpieczeństwa w Europie, opartego na demokracji
 Przestrzegania praw człowieka, praworządności, zasad gospodarki rynkowej, zapewnienie braku dominacji jednego państwa na kontynencie
 Kontynuowania procesu rozbrojenia i kontroli zbrojeń
 Rozwijanie współpracy z innymi organizacjami i regionami
OBWE koncentrowała się na pokojowym regulowaniu sporów i konfliktów międzynarodowych poprzez:
- Wczesne ostrzeganie i działania prewencyjne
- Mediacje, koncyliacje
- Wysyłanie misji wyjaśniających i sprawozdawczych
- Przeprowadzanie operacji pokojowych oraz rozmieszczenie wojsk w celach nadzorowania i utrzymywania zawieszenia broni, kontroli wycofywania wojsk, pomocy humanitarnej itp.
- Operacje pokojowe dopuszczalne są za zgodą bezpośrednio zainteresowanych stron oraz nie mogą być prowadzone przy użyciu siły (np.. Gruzja, Albania, Azerbejdżan, Białoruś, Bośnia).
XI 1999 Karta Bezpieczeństwa Europejskiego, Stambuł
 Uznano, że każde państw OBWE ma jednakowe prawo do bezpieczeństwa
 Stabilność gwarantować powinno przestrzeganie zasad demokracji, praw człowieka i zasad praworządności
 Powołano do życia Zespoły Ekspertów Szybkiego Wspierania i Pomocy (REACT) w celu natychmiastowego podjęcia działań w wypadku konfliktów

LIGA PAŃSTW ARABSKICH

Geneza LPA:
25 września 1944 roku została zwołana w Aleksandrii konferencja przygotowawcza, której celem było powołanie panarabskiej organizacji regionalnej.
W konferencji aleksandryjskiej wzięli udział przedstawiciele niepodległych wówczas państw arabskich: Arabii Saudyjskiej, Egiptu, Iraku, Jemenu, Libanu, Syrii i Transjordanii.
Trwała ona od 25 września do 5 października, a przewodniczył jej premier Egiptu Mustafa en – Nahaj Pasza.
Zakończyła się ona opublikowaniem komunikatu końcowego, znanego pod nazwą Protokołu Aleksandryjskiego.
Kolejne spotkanie przedstawicieli wymienionych państw odbyło się w Kairze. Tam też podpisano 22 marca 1945 roku Pakt ustanawiający LPA. Uzupełniały go trzy ważne aneksy dotyczące niepodległości Palestyny, współpracy z narodami, które jeszcze nie wywalczyły swoich państw i powołanie sekretarza generalnego organizacji.
Celem współpracy jest zapewnienie ścisłej współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w następujących sprawach:
a) sprawy gospodarcze i finansowe
b) sprawy komunikacyjne
c) sprawy intelektualne
d) sprawy obywatelstwa, paszportów, wiz, wykonalności wyroków i ekstradycji
e) sprawy społeczne
f) sprawy sanitarne
Wprowadzono zakaz stosowania siły do załatwiania sporów. Państwa członkowskie mają na zasadzie dobrowolności oddać spór ( z wyjątkiem tych, które dotyczą niepodległości, suwerenności lub integralności terytorium państwowego ) do rozpatrzenia Radzie Ligi. Orzeczenie jej mają wówczas moc obowiązującą.
Artykuł 1 Paktu Ligi stwierdza, że członkiem organizacji może być każde niepodległe państwo arabskie, które podpisze niniejszą umowę. W tym celu winno złożyć podanie w Sekretariacie Generalnym, jest ona przedkładane Radzie Ligi na najbliższej sesji.
W miarę odzyskiwania niepodległości wstępowały do organizacji kolejne państwa. Jej działanie obejmuje obszar rozciągający się od Oceanu Atlantyckiego na zachód aż po Ocen Indyjski na wschód, północną Afrykę i część wschodnią oraz Bliski Wschód.

Struktura LPA:
Początkowo strukturę Ligi tworzyły; Rada Ligi, Komitety Specjalistyczne i Sekretariat Generalny. W miarę upływu lat i narastających potrzeb modyfikowano ją.
Naczelnym organem LPA jest Rada Ligi. Składa się z przedstawicieli wszystkich państw członkowskich. W zależności od potrzeb zbierają się na szczeblu państw, rządów lub ministrów spraw zagranicznych.
Przedstawiciel każdego kraju dysponuje jednym głosem. Rada zbiera się dwa razy w roku ( marzec i wrzesień )
Ma do dyspozycji 16 Komitetów Wyspecjalizowanych: Rada zatwierdza projekt budżetu, ustala składki członkowskie poszczególnych państw.
Rada Gospodarcza ( inaczej Rada Ekonomiczna ) składa się z ministrów państw członkowskich, odpowiadających za sprawy gospodarcze lub ich przedstawicieli. Jej zadaniem jest stymulacja międzynarodowej współpracy gospodarczej
Celem Rady Wspólnoty Obrony jest próba eliminacji błędów popełnionych prze kraje arabskie w okresie współdziałania militarnego w wojnie z Izraelem w 1948 roku. Składa się z ministrów spraw zagranicznych i ministrów obrony państw członkowskich. Podlega jej Stały Komitet Wojskowy, składający się przedstawicieli szefów sztabów armii państw arabskich.
Sekretariat Generalny kieruje bieżącą działalnością Ligi. Jest głównym organem administracyjnym i finansowym Ligi. W ramach Sekretariatu działa kilkanaście departamentów.
Budżet tworzony jest ze składek członkowskich, którymi obciąża się państwa w zależności od ich liczby, liczby ludności żyjącej w każdym z nich, dochodów i możliwości.
Specyficzną grupę stanowią organy powołane przez konferencje na szczycie, a więc spotkania Rady Ligi, w których uczestniczą głowy państw. Przykładowo Komitet Kontroli – w jego skład wchodzą osobiści przedstawiciele królów i szefów państw. Został on powołany do sporządzania miesięcznych raportów z wykonania zadań i realizacji decyzji podjętych na szczytach.

Działalność LPA i jego efekty
W zasadzie przez cały czas swojego istnienia LPA była sparaliżowana sprzecznościami, jakie ujawniły się w polityce państw arabskich. Wynikały one przed wszystkim ze stal pogłębiających się różnic ustrojowych, gospodarczych i ideologicznych. Prowadziło to do podziałów wewnątrz Ligi, gdzie ujawniały się grupy państw o zróżnicowanej polityce zagranicznej. Znajdowało to swój wyraz w ujednoliceniu działalności poszczególnych grup państw i spowodowało dezintegrację Ligi jako całości.
W miarę jednolite i czasami twórcze stanowisko potrafiła wypracować w kilku kwestiach. Mianowicie: problem pokoju na Bliskim Wschodzie, sprawa powstania państwa palestyńskiego, interwencja USA i ich sojuszników w Iraku w 2003 roku.

SCHENGEN

1. Geneza układu Schengen i jego postanowienia (1985 r.)
Decyzja Rady Europejskiej Paryż 9-10 grudnia 1974 r.
• zlecająca KE przygotowanie do końca 1976 r. propozycji działań koniecznych do powołania „unii paszportowej”, wprowadzenia jednolitego paszportu dla obywateli państw członkowskich oraz zniesienie kontroli na granicach krajów EWG
Projekt Komisji przedstawiony Radzie 8 lipca 1982 r. spotkał się jednak z oporem państw członkowskich (z wyjątkiem państw Beneluksu)
Niemożność wypracowania wspólnego stanowiska przez wszystkie państwa członkowskie skłoniła Francję i RFN do poszukiwania innych dróg realizacji zakładanych celów
• 13 lipca 1984 r. Francja i Niemcy zwarły Umowę z Saarbrücken o stopniowym zniesieniu kontroli na granicach Republiki Francuskiej i RFN
Układ z Schengen 14 czerwca 1985 r.
• Brak zdecydowanych działań ze strony instytucji wspólnotowych sprawił, że państwa Beneluksu (Unia Paszportowa Beneluksu) zdecydowały się o podjęciu rozmów z sygnatariuszami Umowy z Saarbrücken w sprawie podpisania porozumienia o ułatwieniach w ruchu granicznym
• W konsekwencji 14 czerwca 1985 r. w Schengen (Luksemburg) doszło do podpisania Układu o stopniowym znoszeniu kontroli na wspólnych granicach (Francja, RFN, Holandia, Belgia, Luksemburg)
• 19 czerwca 1990 r. podpisano Konwencję Wykonawczą do Układu z Schengen, weszła w życie 26 marca 1995 r.
• 27.11.1990 r. Paryż – podpisanie porozumienia o akcesji Włoch, Hiszpanii i Portugalii
• 25.06.1996 r. Bonn – Grecja
• 28.04.1995 r. – Austria
• 19.12.1996 r. – Dania, Finlandia, Szwecja
• 18.05.1999 r. – porozumienie z Islandią i Norwegią dot. stowarzyszenia w zakresie wykonania, zastosowania i rozwoju systemu Schengen, a także następne porozumienie wykonawcze dot. odpowiedzialności w sprawach azylu na podstawie konwencji dublińskiej z 15.06.1990 podpisane 19.01.2001 r.
• Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta, Polska, Słowacja, Słowenia, Węgry - przystąpiły do strefy Schengen 21 grudnia 2007 r. Z tym dniem zostały zniesione kontrole na granicach lądowych i morskich, zaś zniesienie kontroli na
lotniskach miało nastąpić do końca marca 2008 r.;
• 2008: Szwajcaria (włączając Lichtenstein) (6 XII 2008)
2009: Cypr

STRUKTURY NATO

Rada Północnoatlantycka
Ma władzę polityczną i moc podejmowania decyzji. W jej skład wchodzą stali przedstawiciele wszystkich państw członkowskich w randze ambasadorów, spotykający się co najmniej raz w tygodniu, a dwa razy w roku Rada obraduje w składzie ministrów spraw zagranicznych. Rada jest jedynym organem NATO, który wywodzi swoje uprawnienia bezpośrednio z Traktatu Północnoatlantyckiego.
Z mocy Traktatu Rada została upoważniona do ustanowienia organów pomocniczych - komitetów i grup planowania wspierających jej działalność.

Komitet Planowania Obrony
Składa się ze stałych przedstawicieli, ale obraduje na szczeblu ministrów obrony co najmniej dwa razy w roku.
Dostarcza wytycznych wojskowym władzom NATO, a w zakresie odpowiedzialności i uprawnień ma funkcje identyczne z funkcjami Rady.
Podejmuje kluczowe decyzje w sprawach sojuszniczego planowania obronnego, np. wielkości wydzielonych sił wojskowych dla potrzeb NATO, podstawowych wymogów i zasad dotyczących ich mobilizacyjnego rozwinięcia oraz poziomu wydatków obronnych państw członkowskich.

Grupa Planowania Nuklearnego (powołana w 1966 r.).
Jest głównym forum konsultacyjnym w kwestiach dotyczących roli sił nuklearnych w polityce bezpieczeństwa i obrony Sojuszu. Jej zadaniem jest ustalanie wspólnej polityki NATO w dziedzinie zbrojeń jądrowych, roli broni jądrowej w sojuszniczej koncepcji strategicznej i wytycznych operacyjnych. Jej członkiem są wszystkie państwa członkowskie, także te, które nie mają broni jądrowej. Mają taki sam głos jak inne. Wyjątkiem jest Islandia, która jako państwo nie mające sił zbrojnych ma tylko status obserwatora.

Komitet Wojskowy
Jest jedynym wyłącznie wojskowym ciałem kolegialnym w strukturze politycznej NATO, najwyższą władzą wojskową Sojuszu, podlegającą politycznemu zwierzchnictwu Rady Północnoatlantyckiej i Komitetu Planowania Obrony lub w razie gdy decyzje dotyczą zagadnień nuklearnych - Grupy Planowania Nuklearnego.
Jest najważniejszą instytucją doradzającą Radzie Północnoatlantyckiej w sprawach militarnych, stanowi forum reprezentowania sił zbrojnych NATO.
Rekomenduje politycznym władzom NATO działania niezbędne do wspólnej obrony obszaru NATO oraz przedkłada wytyczne w kwestiach wojskowych wyższym dowódcom Sojuszu.
W skład Komitetu Wojskowego wchodzą szefowie sztabów generalnych każdego państwa członkowskiego, z wyjątkiem Francji, która jest reprezentowana przez misję wojskową przy Komitecie. Islandia może być reprezentowana przez przedstawiciela cywilnego. Szefowie sztabów generalnych uczestniczą w obradach co najmniej dwa razy w roku, w pozostałych spotkaniach państwa członkowskie są reprezentowane przez narodowych przedstawicieli wojskowych, wyznaczonych przez szefów sztabów. Na czele Komitetu stoi wybierany na trzy lata przewodniczący w stopniu czterogwiazdkowego generała (admirała). Jest nieformalnym zwyczajem, że funkcji tej nie może pełnić przedstawiciel sił zbrojnych USA. Efektem obrad Komitetu są uchwały i rekomendacje.

Kolegialne organy realizacyjne
Są to różne komitety - stałe i doraźne (jest ich ponad 300), zajmujące się problemami szczegółowymi.
Do prawie trzydziestu komitetów stałych należą m.in:
Komitet Polityczny (przygotowuje decyzje polityczne NATO),
Przeglądowy Komitet Obrony (zajmuje się planowaniem obronnym),
Komitet Ekonomiczny (zajmuje się współpracą gospodarczą państw NATO),
Wysoki Komitet ds. Nadzwyczajnych Zagrożeń (organizuje współpracę przy zwalczaniu klęsk żywiołowych i innych zagrożeń niemilitarnych),
Polityczno-Wojskowy Komitet Sterujący (planowanie i koordynacja
współpracy w ramach ''Partnerstwa dla Pokoju'').

Centralne instytucje wykonawcze
Są to wszystkie urzędy części politycznej Sojuszu nie wchodzące w skład misji narodowych.
Ich podstawowe zadania to: zapewnienie bieżącej realizacji zadań określonych przez ciała decyzyjne i obsługa merytoryczna tych ciał, tzn. Rady Północnoatlantyckiej, innych rad i komitetów, a także przedstawicielstw narodowych. W ich skład wchodzą: sekretarz generalny NATO oraz instytucje obsługowe: Sztab Międzynarodowy i Międzynarodowy Sztab Wojskowy.

ONZ – RADA BEZPIECZEŃSTWA

MECHANIZM DECYZYJNY
• decyzje w RB są podejmowane większością 9 głosów, w tym jednomyślnie przez jej 5-ciu stałych członków, bez spełnienia obu kryteriów decyzja nie może zostać przyjęta
• W sprawach merytorycznych obowiązuje wymóg jednomyślności pięciu stałych członków RB.
• sprawa braku jednomyślności stałych członków RB ONZ w kwestiach pokoju i bezpieczeństwa stanowi poważną przeszkodę w stabilizacji systemu międzynarodowego
• w sytuacjach kryzysowych rezolucje RB wzywają do podjęcia rokowań i pokojowego rozwiązania sporu,
• w wypadku wybuchu bezpośrednich działań zbrojnych RB wzywa strony do zawieszenia broni jako wstępu do rokowań pokojowych,
• w celu realizacji przyjętej rezolucji RB może wprowadzić sankcje przeciwko napastnikowi, z których najważniejsze to liczne embarga, zwłaszcza w zakresie dostaw broni, jak również w ostateczności udzielenia mandatu dla do interwencji zbrojnej,
• mandat winien być precyzyjny, choć w praktyce uzależniony jest od czynnika geopolitycznego oraz możliwości finansowych i militarnych państw oraz międzynarodowych organizacji lub sojuszy polityczno-militarnych(np. NATO),
• w wypadku sparaliżowania RB np. poprzez weto jednego z jej stałych członków można doprowadzić większością 2/3 głosów do pilnego i nadzwyczajnego posiedzenia ZO dla rozpatrzenia konkretnego konfliktu,
GŁÓWNE PROJEKTY REFORMY RB OD LAT 90.
• zasadnicze elementy reformy RB odnosiły się do: 1) zmiany liczby członków stałych i niestałych(5+10), 2) ograniczenia prawa weta mocarstw,
Chronologia projektów i propozycji reform RB ONZ:
• 1993=powołanie przez ZO grupy roboczej do reformy RB, zjednoczone Niemcy aspirują na jej członka stałego,
• 1997= raport powyższej grupy( Razaliego) wysuwa propozycję na dokooptowania do RB 6 stałych członków ale bez prawa weta, co odrzucają USA. Niemcy wycofują swoja propozycję odnośnie stałego członka RB i proponuję wspólne członkostwo UE, na co nie zgadzają się Francja i Wielka Brytania.
• 2004 jesień= o stałe miejsce w RB zabiegają: Niemcy, Japonia, Indie i Brazylia,
• 2005= specjalna komisja pod auspicjami sekretarza generalnego ONZ K.Annana przedstawia następujący projekt reformy RB:
1)zachowuje się dotychczasowy stan RB= 5 stałych i 10 niestałych członków:
2) wprowadza się dwa nowe modele składu i funkcjonowania RB:
A. zwiększenie liczby członków do 24 miejsc , z czego 5 stałych z prawem weta+ dodatkowo niestałych 13, wybieranych co 2 lata,
B. zwiększenie liczby członków do 24 miejsc , z czego 5 stałych z prawem weta + 8 wybieranych na 4 lata + 11 wybieranych co 2 lata, wszyscy bez prawa weta,
• projekt grupy G-4 z 16.05.2005 r. przewiduje powiększenie dotychczasowego składu z RB o 6, czyli łącznie na 11 stałych członków oraz podniesienie stanu niestałych członków z 4 na 14. Obok dotychczasowych członków stałych (USA,FRAGB,CHRL i RU) nowymi stałymi członkami RB winny być: z Azji –2(JAP i IND). z Ameryki Łacińskiej –1, z Europy 1-DE, z Afryki 2(Nigeria i Afryka Połud.) Co 2 lata wybierano by 14 niestałych członków. Negatywnie zareagowała CHRL. Rosja wyraziła zastrzeżenia. W sierpniu 2005 r. USA i CHRL zabiegały o utworzenie grupy konkurencyjnej.
• Na forum ZO ONZ prezentowano wobec powyższych propozycji następujące stanowiska:
1) przeciwko propozycji G-4 z 4 nowym stałymi miejscami w RB występowało od 15-40 członków tzw. „klub kawiarniany”(Coffe Club), odrzucając w ogóle jej poszerzenie o stałych członków),
2)poszczególnych kandydatów G-4 zwalczały ostro: a) Włochy i Hiszpania= Niemcy, b)Argentyna i Meksyk= Brazylię, c)Pakiastan i Korea Połud. = Japonię,
c) Państwa zwalczające wymienione w punkcie b utworzyły strukturę konsultacyjną =„Stowarzyszenie dla konsensusu” złożyły oficjalną propozycję, zmierzającą do uzupełnienia dotychczasowych 5 stałych członków RB o dalsze 10 niestałych. Pozostałych 20 niestałych członków winno wybierać ZO wg. następującego klucza: Afryka=6, Azja-4, Ameryka Łać. i Karaiby 3, Europa Zach. i Europa Wsch. po 2 członków.
• w odpowiedzi na powyższe propozycje – nowy projekt złożyła Unia Afrykańska(UA) =
1) powiększenie RB o 6 członków z prawem weta, oraz 2) 5-ciu rotacyjnych bez prawa weta,
2) Grupa G-4 szuka kompromisu z propozycją UA, którą popiera 53 państw afrykańskich. Z wszystkich 192 członów należałoby uzyskać poparcie 2/3 głosów ZO. Obie grupy nie doszły jednak do kompromisu i nie osiągnęły wymaganych 2/3 głosów.
• w 2007 r. Cypr przy poparciu Niemiec zgłosił projekt powiększenia RB z 15 do 22 członku na podkreślenia większej reprezentatywności, ale wniosek nie był szerzej dyskutowany.
• Kolejną dyskusję nad reformą ONZ, w tym RB, zainicjowano na szczeblu ambasadorów w styczniu 2009 r.

NOWE CELE NATO

► Po zakończeniu zimnej wojny potrzeba wypracowania nowych rozwiązań w celu zagwarantowania bezpieczeństwa europejskim i atlantyckim partnerom w nowe sytuacji międzynarodowej (wydarzenia na Bałkanach)
► Stopniowe poszerzanie dotąd wąsko pojmowanych funkcji sojuszu obronnego i rozszerzeniu ich o współpracę i konsultacje polityczno-wojskowe z krajami pozostającymi poza Paktem
Spotkania szefów rządów NATO w Londynie (1990), Rzymie (1991), Brukseli (1994)
Za najważniejsze cele uznano:
Reformę i dostosowanie politycznych i wojskowych struktur NATO, tak by:
- Skutecznie realizować misje NATO, włącznie z operacjami pokojowymi
- Rozszerzyć współpracę z Unią Zachodnioeuropejską
- Wzmocnić powstającą europejską tożsamość w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony

► USA aktywnie włączyły się w budowę europejskich zdolności wojskowych, ale w ramach NATO i na podstawie istniejących już struktur polityczno-militarnych Paktu Północnoatlantyckiego
► NATO miało stać się głównym centrum koordynacji i współpracy w zakresie tworzącej się „euroatlantyckiej” architektury bezpieczeństwa
► Budowa partnerskich stosunków z państwami byłego bloku wschodniego przez nawiązanie bezpośrednich kontaktów, dialog polityczny i rozwój współpracy wojskowej w celu umocnienia stabilności w skali ogólnoeuropejskiej
► W nowej koncepcji strategicznej sojuszu z Rzymu (1991 r.) przyjęto, że wzmocnienie wymiaru bezpieczeństwa w procesie integracji europejskiej oraz zwiększenie roli i obowiązków europejskich sojuszników przyczyni się do wzmocnienia europejskiego filaru Sojuszu
► Koncepcja strategiczna Sojuszu przyjęta w kwietniu 1999 r. na szczycie w Waszyngtonie potwierdziła nadrzędną rolę NATO w systemie bezpieczeństwa euroatlantyckiego
Do najważniejszych wyzwań i zagrożeń, przed którymi stanęło NATO u progu XXI wieku, zaliczono w przyjętej Deklaracji Waszyngtońskiej:
► Utrzymanie mechanizmu zbiorowej obrony
► Wzmocnienie transatlantyckiego partnerstwa przejęcie większej odpowiedzialności przez europejskich sojuszników za wspólna obronę
► Rozwój partnerskich stosunków z krajami spoza Sojuszu oraz przygotowanie organizacji do przyjęcia nowych członków

Państwa zobowiązały się m.in. do:
► Rozwoju wspólnych zdolności w dziedzinie reagowania kryzysowego, zapobiegania konfliktom oraz prowadzenia akcji przywracania pokoju i operacji pokojowych
► Kontynuacji wewnętrznej reformy polegającej na przekształceniu i dostosowaniu struktury dowódczej Sojuszu, w tym koncepcji wspólnych połączonych sił do zadań specjalnych
► Współpracy z ONZ, OBWE i UE
► Budowy struktury współpracy z UE
► Kontrowersje związane były przede wszystkim z użyciem zdolności operacyjnych NATO pod polityczną kontrolą i dowództwem Unii.
► Wynikały one z faktu udziału w tych akcjach:
1. Członków NATO, którzy nie należą do UE
2. Krajów członkowskich UE, które nie należą do NATO
3. Uczestników Partnerstwa dla Pokoju
Ponadto NATO i UE postanowiły o stworzeniu nowych jednostek szybkiego reagowania

jak Wam to pomoże to proszę ... (znalezione na pewnym forum, chyba też mieli z panem Cz.) Smile

ale wszystkiego nie ma

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez kaRolka dnia Wto 8:21, 15 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez asqqa dnia Wto 10:25, 15 Cze 2010, w całości zmieniany 3 razy

myślałam że w ramach powtórzenia sobie wszystkiego stwierdziłas "a napisze nieukom, niech mają!" a ty skopiowałaś z internetu...

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez olga. dnia Wto 10:25, 15 Cze 2010, w całości zmieniany 2 razy

9. NATO - jakie są nowe cele, strategie? Minął rok i nie ma nowej strategii- dlaczego ? a wie ktos o co tu chodzi?

Post został pochwalony 0 razy

może chodzi tu o to że NATO nie wypracowało jeszcze strategi dla ISAF w Afganistanie, i pomimo zwiększenia tam kontyngentu NATO wciąż nie ma przewagi i talibowie wciąż są 45 km od Kabula.

I dałbym też przykład oddzielenia Oseti południowej, i tego że Rosja chce by uznano je jako odrębne państwo, i że nie mogą dojść do porozumienia....

To tak w skrócie...;p

Post został pochwalony 0 razy

ja Wam życzę jutro powodzenia Wink

Post został pochwalony 0 razy